اثرات تعاملی دو شیوه تمرین اجباری و اختیاری و مکمل نانوکورکومین بر مسمومیت کبدی ناشی از دوکسوروبیسین در سالمندی القا شده به وسیله دی گالاکتوز

زمینه و هدف: دوکسوروبیسین، یکی از رایج ترین داروهای شیمی درمانی است، که با کاهش آنتی اکسیدان ها و القای آپوپتوز منجر به سمیت کبدی می شود. پژوهش کنونی با هدف بررسی اثرات تعاملی دو شیوه تمرین اجباری و اختیاری و مکمل نانوکورکومین، بر آسیب بافت کبد آزمودنی های مدل سالمندی، انجام شد. روش بررسی: این پژوهش تجربی در آزمایشگاه جانوری گروه فیزیولوژی ورزش دانشگاه مازندران در فروردین 1393 انجام شد. 80 سر رت نر نژاد ویستار، 9 هفته به صورت روزانه در معرض تزریق 100 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن دی گالاکتوز به صورت زیر صفاقی قرار گرفتند و به صورت تصادفی به 10 گروه تقسیم شدند. تمرین اجباری نوارگردان به صورت پیشرونده، 54-25 دقیقه در روز، سرعت 20-15 متر در دقیقه، پنج جلسه در هفته و به مدت شش هفته، و تمرین اختیاری چرخ دوار به مدت شش هفته بود. دوکسوروبیسین، 15روز، روزانه mg/kg 1 به صورت زیر صفاقی تزریق شد. نانوکورکومین 14 روز به صورت روزانه mg/kg 100 به صورت گاواژ خورانده شد. سطوح سوپراکسید دیسموتاز (sod) و فاکتور محرک آپوپتوز (aif) به روش الایزا اندازه گیری شد. یافته ها: اجرای تمرینات اجباری و اختیاری به همراه نانوکورکومین، به ترتیب منجر به کاهش و افزایش غیرمعنادار sod، در مقایسه با اجرای این تمرینات به تنهایی، شد (955/0p= و 99/0p=). به دنبال اجرای این تمرینات به همراه نانوکورکومین، aif، کاهشی غیر معنادار نسبت به اجرای این تمرینات به تنهایی داشت (99/0p= و 99/0p=). نتیجه گیری: هر چند اجرای این تمرینات به همراه نانوکورکومین تا حدودی منجر به تعدیل اثرات جانبی ناشی از دوکسوروبیسین می شود، لیکن این سطح از مداخلات جهت حفاظت در مقابل سمیت کبدی ناشی از دوکسوروبیسین، کافی نیست.